Lang geleden, onder de vruchtbare klei van de Linge, lag een geheim verborgen. In Heukelum, vlak bij Leerdam, stuitten archeologen op iets bijzonders: een mammoetschedel, eeuwenlang gesluimerd onder de grond. De vondst bracht niet alleen wetenschappelijke opwinding, maar raakte ook iets diepers — een gevoel van verwondering over wat ooit was, en wat nog steeds in ons leeft.
Toen Wilco het verhaal hoorde, gebeurde er iets. Niet alleen als creatieve geest, maar als vader, verhalenverteller en bruggenbouwer voelde hij dat deze mammoet méér was dan een fossiel. In zijn hoofd begon een beeld te groeien: een mammoet die niet brulde, maar fluisterde. Die niet stampte, maar troostte. Zo werd Mammie geboren.
Mammie als beeld en brug
Mammie de Mammoet is geen gewone mascotte. Ze is een levend verhaal — een zachte, wollige figuur die de echo van de Heukelumse mammoet draagt, maar met een hart dat klopt in het hier en nu. Ze vertelt verhalen over verandering, over samen groeien, over het bewaren van het goede terwijl we het nieuwe omarmen.
- Voor kinderen is ze een knuffelbare gids door spannende tijden: een verhuizing, een nieuwe klas, een onbekende plek.
- Voor volwassenen is ze een spiegel en een glimlach: een herinnering dat we allemaal soms even willen schuilen onder een warme vacht.
- Voor organisaties is ze een visuele verteller die complexe transities menselijk maakt.
Wilco’s rol
Ik heb Mammie vormgegeven via een knuffel die ik heb gevonden op Internet en deze met AI bewerkt een hart, liefde en humor gegeven. Vanuit het verhaal van de schedel heb ik haar tot leven geroepen als een figuur die verbindt tussen generaties, tussen verleden en toekomst. Mammie is mijn ode aan lokale geschiedenis én aan menselijke veerkracht.
