Mammie de Mammoet sjokt deur ’t veld, heur grote poten ploffen zacht in ’t zand. Ze kijkt umme en zegt:
“Luister goed, lieve kinders… ’t Leven, da’s iets moois. Je mot d’r van genieten, want soms is ’t zo ineens weg. Soms valt d’r iemand uut je leven, heel onverwachts. En soms loop je zelf tegen ’n muur, en dan is ’t gewoon effe te veul.”
Ze stopt, zet heur slagtanden tegen de lucht en bromt zacht:
“En weet je… soms mot je an jezelf denken. Dan trek je ’n muur op of laat je wat los. Dat lijkt misschien gek, maar da’s vaak uit liefde. Want as je jezelf beschermt, dan kan je later weer met ’n warm hart geven.”
De jonge diertjes die om Mammie heen zaten, keken met grote ogen. Ze snapten dat Mammie niet streng was, maar lief.
“Dus onthou,” zei Mammie, “pak de kleine dingetjes vast: ’n lach, ’n bord eten samen, ’n wandeling langs de Linge. Da’s wat ’t leven groot maakt. En as je soms afstand neemt, weet dan: da’s niet omdat je niet om iemand geeft, maar juist omdat je dat wél doet.”
En zo sjokte Mammie verder, heur woorden bleven hangen in ’t dal, zacht as ’n echo in de avondlucht.