Mammie en de dikke knie

Het was december 2024. De lucht was fris, de dagen kort, en Mammie had besloten iets nieuws te proberen: een sport met de naam Paddel. Nooit eerder gedaan, maar hé een mammoet moet ook eens uit zijn comfortzone stappen. Met een gehuurd racket en een glimlach vol nieuwsgierigheid stapte Mammie de baan op. En wat bleek? Het ging eigenlijk best goed! Tot het moment kwam dat Mammie terug naar huis ging, uit de auto stapte… en niet meer op zijn been kon staan.

Een knie zo dik als een winterworst. Mammie keek naar beneden en wist dit is niet zomaar een blessure. Dit is een wake-up call. Je moet meer water drinken, zei een collega liefdevol. Niet alleen cappuccino. “En misschien wat vaker bewegen dan alleen van de koffiemachine naar je bureau.

Mammie nam het ter harte. Geen smoesjes meer. Geen ‘morgen begin ik’. Het was nú tijd. Hij begon met wandelen, dan wat fietsen, en uiteindelijk zelfs krachttraining. De cappuccino werd afgewisseld met water, en de koekjes met komkommer.

Maanden gingen voorbij. Mammie verloor bijna 20% van zijn gewicht. De trap? Geen Everest meer, maar gewoon een trap. Zijn ademhaling? Rustiger. Zijn blik in de spiegel? Zachter.

En dan, op een dag in juni, vond Mammie een oude foto van zichzelf. Een foto van vóór Paddel. Voor de dikke knie. Voor de verandering. Hij keek… en voelde tranen. Tranen van verdriet: hoe had het zo ver kunnen komen? Maar ook tranen van trots. Want hij had het gedaan. Met aanmoedigingen van collega’s, vrienden, en mensen die van hem houden. Hij was niet alleen geweest.

Mammie voelde zich lichter. Niet alleen in kilo’s, maar ook in zorgen.
En bovenal: Mammie voelde zich geliefd.