’t Was een frisse zaterdagmiddag, de lucht was helder en de wind kwam van de Linge. De hele dörrep stond op z’n kop, want Sinterklaos kwam an! De kinderen stonden al vroeg bij de haven, met mutsen op en wangen rood van de kou. Ze zongen: “Sinterklaos kapoentje, gooi wat in m’n schoentje…” en de spanning was te snijen.
En ja hoor, daar kwam-ie an! |Met twee boten, met de vlag van Heukelum wapperend in de wind. Sinterklaos stond voorop, z’n mijter rechtop en z’n staf in de hand. Achter hem stonden z’n pieten te zwaaien, met zakken vol lekkers en grote glimlachen op hun gezichten.
“Daar is-ie!” riep kleine Bram, die z’n handje stevig in die van z’n moeder hield. De boot legde an, en Sinterklaos stapte rustig op de kade. De kinderen stormden toe, riepen z’n naam, en de pieten deelden pepernoot’n uit alsof ’t regende.
Samen met de kinderen, en de muziek liep Sinterklaos door de dörrep. Langs cafe de zwaan, langs de leugenbank, en iedereen zwaaide. De stoet ging richting ’t dorpshuis, en onderweg zongen ze liedjes: “Zie ginds komt de stoomboot…” en “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht…”
Bij dorpshuis de Krakeling was ’t feest pas echt begonnen. De zaal was versierd met slingers, lampjes en een grote stoel voor Sinterklaos. De kinderen mochten om de beurt bij hem komen, een praatje maken, een liedje zingen, en natuurlijk kregen ze wat lekkers.
Mammie de Mammoet was er ook bij, verkleed met een mijter op d’r kop en een rode cape om d’r schouders. Ze kreeg een dikke knuffel van Sinterklaos, en de pieten lachten: “Mammie, jij bent de grootste kind van allemaal!”
En zo werd ’t een dag om nooit te vergeten. In Heukelum, waar traditie leeft en warmte nooit ver weg is.